Dag 5 Gaj Polen – Tatragebergte Slowakije (±331 km)

Het regent harder dan gisteren! Ik heb de tent in m’n zwembroek ingepakt en ben daarna lekker warm gaan douchen. We zijn onderweg om via Auschwitz naar het Tatra-gebergte in Slowakije te verplaatsen. Daar in de Tatra schijnt het ook enorm te regenen, dus daar voelen we ons nu vast wel thuis. Nog maar net zijn we buiten Krakow of de weg is alweer afgesloten wegens overstromingen. 

Watersnoodramp Polen!

Zonder dat we het weten speelt zich in Polen een kleine watersnoodramp af. De Wisla is (!) 6,5 meter (!) gestegen en heeft op de oever al een grondverzetbedrijf onder water gezet. We rijden overal vast op wegafzettingen en blokkades rond de dijken van de rivier. Via een woonwijk en allerlei kleine weggetjes hebben we er een route langs gevonden. Lang leve de navi. Natuurlijk deden anderen dat ook, dus op de slechts twee meter brede paden moesten we af en toe schuin tegen de helling op om passeren mogelijk te maken. Lang leve de vierwielaandrijving ook. We besluiten daarna om even op hoofdwegen te blijven en rijden op de routekaart van de ANWB naar Oswiecem (Auschwitz). Onderweg zetten bij een internet/kababzaak de blogs online. Om half elf ‘s ochtends zitten we aan het ontbijt met een broodje kabab met volop saus.

Auschwitz deed het voor ons niet. Verplicht aansluiten bij een rondleiding tussen en door de barakken. Natuurlijk, het is een imposant kamp met een bizar – meer dan een miljoen mensen vermoord en verbrand – verleden, maar ook wel een beetje een toeristische poppenkast. Wij willen veel liever op eigen gelegenheid met onze eigen gedachten doorheen, dan met een groep toeristen. Neemt niet weg dat het als monument van de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog zeker moet bestaan. Natuurlijk weten we al veel over de plaats, misschien daarom. Toch zijn we blij dat we er langs zijn gegaan. Als we vertrekken draait net de Oekraïne-reis van de ANWB-reizen net de parkeerplaats op.

We stoppen nog even bij de rivier, waar een paar Polen ongerust over het water staan uit te kijken. Het water staat volgens hen alweer twee meter hoger dan eerst en stijgt nog steeds. Alle bomen staan hier in het water, net als het park. Verderop rijden we langs voetbalvelden, waar de doelen ook al bijna onder water verdwijnen. Op de route naar Slowakije zien we nog meer voorbeelden van wateroverlast. Thuisblijvers hebben de nieuwe blogs gezien en sms-en ons dat er in Polen doden vallen door overstromingen. En of we wel voorzichtig zijn. Het wordt nu toch steeds spannender. Ongeveer op het moment dat tot Nederland doordringt dat het hier toch erg mis is, fotografeer ik zelfs een dijkdoorbraak bij de Sofia-rivier. Ik zie een metertje overstromen.

Binnen twee minuten ontstaat uit die stroom een zeker veertig meter brede dijkdoorbraak. Een akker tussen de dijk en ons staat in no time vol en onze weg ligt zelfs lager dan de dijk.

!Wegwezen!

Nog snel een tweetje verstuurd en we gaan naar hoger gelegen gebied. Vlak achter ons wordt de weg afgesloten door net aanrijdende politie. We tuffen daarna urenlang door de slagregens. Om Slowakije te bereiken rijden we gedwongen 120 kilometer om. Als we ’s avonds de grens met Slowakije naderen is het wel even droog. Ook hier zien we de naweeën van hoog water, maar omdat we nu hoog in de bergen zitten, lijkt de overlast al wat minder. Wel liggen de wegen onder een dikke laag modder. Soms is men al bezig met opruimen. Uit weg vlak voor de Slowaakse grenspost bij Lysa Polana zijn vijf grote stukken uit de rijbaan gezakt en de helling af in het stroompje beneden gestort. Twee daarvan zijn duidelijk nog vers. Die zijn niet afgezet zoals de andere drie, dus we gokken maar aan dat we er veilig langs kunnen over de drie meter die nog van het wegdek over is. Toch een raar gevoel dat elk moment een stuk helling met wegdek en al in de stroom beneden kan verdwijnen. Voorbij de grens is het later trouwens nog erger.

Dan zijn we net na Piwniczna Zdroj bij de grens. We hebben een mega-eind omgereden naar Slowakije. Trek op de kaart maar eens een streep tussen Krakow in Polen en Tatranska-Lomnica in Slowakije. Wij rijden in het ver rechts daarvan gelegen Poolse grensplaatsje Piwniczna Zdroj Slowakije binnen.

Uit de kronkelweg naar en achter de grens zijn door een kolkende beek weer happen grond verzakt, met een deel van het wegdek. Sommige zijn oud, enkele zijn ook net met hekken afgezet en enkele zijn nagelnieuw ontstaan. We gaan er aan de bergzijde voorzichtig langs. Spannend, maar omdat de weg niet helemaal is afgesloten denken we dat ‘t kan. En het lukt. Het hoogwater dat Polen teistert hebben ze hier dus ook gehad. Overal liggen gebruikte zandzakken opgestapeld, en dan niet in dammetjes. En langs de wegen zijn sporen zichtbaar van opruimen van modder. Regelmatig rijden we langs of om een plak afgeschoven gras en aarde dat van een helling naar beneden is gekomen. We buigen af in de richting van het Tatra-gebergte, waarvan we tot nu toe alleen de uitlopers hebben gezien. Dat we het natuurgebied binnen rijden merk je ook helemaal niet, dat geeft alleen de kaart aan. 

Onze bestemming is Tatranska-Lomnica in Slowakije, waar twee campings zijn. Het is een wintersportplaats op 850 meter hoogte. We denken boven de bewolking wel eens een droge middag te kunnen meemaken. Als we de bergen naderen wordt het inderdaad weer droog en komt het zonnetje door. In de auto, onder de stoffen kap is het gelijk warm. Op weg naar boven komen we werkelijk geen hond tegen. De wegen zijn leeg, de hotels lijken dicht – dat is overigens met alles hier, het lijkt gesloten, maar blijkt dan toch in gebruik – en er is niemand op straat.

De eerste camping blijkt ook echt gesloten. Een hangslot op het hek voorkomt dat we er toch gaan staan. De tweede is een beetje zoeken, maar uiteindelijk vinden we die…., ook dicht. Bij een hotel er naast vragen we waar we kunnen kamperen; dat blijkt achter het hotel te mogen. We krijgen een eigen ‘achterdeurtje’ naar binnen en kamer 10 om te toiletteren en te douchen. Heerlijk gastvrij. Een prachtige sexy geklede Slowaakse biedt tijdens het inschrijven een ruime blik op haar gehele torso, tot aan d’r navel. Hmmmm, bof ik even. Na het ritueel van koffie hangen we de natte zooi buiten. Voor precies een half uur, want het begint alweer te spetteren. Nadat we onder de luifel hebben gegeten zakt de temperatuur plotseling dramatisch in en gaat het nog harder regenen. Bergen zijn uit zicht achter wolken. Lekker slapen.