Tag Archief van: Noordkaap

2e overtocht Kafjord – Honningsvag (±45 min)

Het is voor het eerst een echt vrieskoude nacht. In de loop van de nacht hebben we alweer de lange onderbroeken en de fleecetruien aangetrokken. Toch lijken de slaapzakken het bij vorst wat beter te doen dan bij enkele graden boven nul. Het vocht kan er bij vorst beter uit weg, omdat de lucht droger is. Bibber de bibber…., een voorproefje van wat er nog komt. Zelfs in de auto houden we weer de handschoenen aan en mutsen op. De weg is schoon, maar het land er omheen desolaat en het is nog volop winter. De weidse winterlandschappen in wit van sneeuw en bruin van steen wordt slechts onderbroken door rekken vol drogende stokvis en hier en daar een paar verloren rendieren.

De rendieren (en ook de vis) laten zich gemakkelijk fotograferen. Ook op een lokaal vissersbootje laat niemand zich zien, al staat er een zeiltje op het achterdek om het scheepje netjes op de wind tegen de stroming te houden. Via een spectaculaire langs open zee lopende weg, haast over de kliffen, rijden we het laatste stuk naar de veerboot. De Noordkaap voor toeristen, verderop zou nog een tweede kaap liggen, ligt op een eiland, dus we moeten met een veerbootje over naar Honningsvag. Vlak voor we de boot op mogen springt een hydraulische leiding van de laadklep kapot en sproeit alles onder de hydraulische olie. We hebben geluk dat we er niet net onder staan of rijden. We zetten op de parkeerplaats een bakkie koffie. Pas uren later is de zaak gerepareerd en kunnen we afduwen. Aan boord horen we dat er even verderop een tunnel klaar ligt om van het eiland een schiereiland te maken. Helemaal aangelegd voor de toeristen, helemaal klaar, maar nog niet in gebruik omdat de koning geen tijd had om de traditionele opening te verzorgen.

We rijden van de aanlegplaats, alweer door een witte winter, hier en daar onderbroken door bruine heuveltoppen waar de sneeuw afgeblazen is, rechtstreeks naar de meest noordelijke camping van Europa; Kirkeporten. Iedere Noordkaapganger moet hier heen. Alweer worden we ontvangen door een campingbaas die ons ‘Real Vikings’ noemt. Het is min tien en er staat een stevig windje.

Op zijn advies zetten we de tent even later achter een schutting die wat ‘beschutting’ biedt tegen de net stevig opgestoken noordenwind. De tent stond weer zo, we trokken er een picknicktafel bij, gasbrander aan en we zitten nu heerlijk uit de wind in de open voortent. In de kou, maar met uitzicht op het bevroren meertje van de camping.

Vanaf de duikplank maak ik een foto van ons verlaten plekkie waar we helemaal alleen staan. Tijdens de ijskoude borrel vragen we ons af of alle toeristen soms worden ontvangen met de opbeurende woorden dat ze Vikingers zijn. Maarten komt ook weer aan in z’n Land Rover. Hij zou naar Hammerfest, maar daar was het zo vreselijk leeg en uitgestorven –‘het leek een verlaten industrieterrein’ – dat hij door is gereden, achter ons aan. We maken het tot ongeveer 24.00 uur gezellig in de campingkeuken. Warm, met lekker een eigen potje eten op het gas en pratend wachten op middernacht.

’t Is een en al mist als we midden in de nacht naar het Noordkaap-monument vertrekken. We volgden af en toe de strepen langs de weg om ons te oriÎnteren. We zien nooit een kip, dus durven we nu ook wel te gokken dat we zonder aanrijdingen door de soepdikke mist komen. Bij het tolhuisje is het weer opgeklaard. Toegang kost normaal 175 kronen, maar er zit niemand, dus rijden we door. Onder de overkapping van de ingang van het Noordkaap-bezoekerscentrum maken we een foto, zelfs eentje met de auto er bij. Er is niemand anders te bekennen. Zon is er niet, wel is het om 0300 uur nog licht genoeg om uit de hand een foto van m’n horloge te maken. Middernachtzon zien we helaas niet.

3e overtocht Honningsvag – Kafjord (±45 min)

’t Was gisteren laat, dus we vertrekken vandaag ook laat. We namen afscheid van Maarten, die nu richting Rusland vertrekt. Later horen we dat hij met een verbrande kabelboom onder de motorkap drie dagen met pech in niemandsland heeft staan wachten op voorbijgangers. Natuurlijk moeten wij ook eerst honderden kilometers over dezelfde route terug naar Alta.

We komen onderweg nog een paar toeristen tegen, bezoeken een Samie-boerderij met rendieren en twee strohutten, en geven het in Alta alweer op. Nu staan we op de splinternieuwe camping Alta Strand. Geen strand gezien trouwens. We besluiten naar de eilandengroep Vesteralen te rijden. Ook vanaf die plek is de middernachtzon goed te zien. Daar kunnen we dus nog een poging wagen.

Via de E 10 rijden we eerst naar het zuiden, tot hij zich naar het noorden splitst om daarna nog zo ver mogelijk naar het noorden te rijden en via weg 82 naar het eiland Andoya. Van daar naar het meest noordelijke puntje, naar Andenes. In het dorp bezoeken we meteen het walvismuseum en boeken een walvissafari voor de volgende dag. Twee keer 180 gulden meneertje. Hopelijk is het dat waard. Met een vissersboot gaan we de oceaan op om potvissen te spotten, niet schieten (helaas want dat zou pas vissen zijn, hoewel vissen…). Vandaag kunnen we niet meer mee. Via de 82 rijden we een stukje terug om dan de rest, het vervolg van de 82 op te pikken. Wat volgt is een prachtige route langs de andere kant van het eiland, met hier en daar de mogelijkheid van een onverharde weg. Echt zwaar wordt het niet. We zien in de verte een paartje Zeearenden. Het natte eiland blinkt uit in granieten rotsformaties, meertjes, plakken mos en dikke moerasvelden met turf.

Na een tiental kilometers rijden is rechtsaf een aflag naar Stave, waar Stave Camping ligt. Meer dan een woonhuis met voorzieningen in de kelder, en een grasveld dat uit de oceaan lijkt te beginnen, is het niet. Maar het is zoals gewoonlijk wel schoon en de douches zijn goed. Als we aankomen vecht een Duits gezinnetje – met z’n vijven in een VW T4 bestelbuscamper  die vol kano’s hangt – met hun polyester tentjes. Meer gasten zijn er ook niet. We kijken het vanuit de auto een tijdje aan. De Duitsers probeerden drie lappen nylon van elk zo’n 20 vierkante meter in de straffe wind onder controle te houden. Polyester tentstokken vliegen in het rond. Mooi spul dat lichtgewicht, maar wij zijn hier in het voordeel met de 30 kg wegende Karsten. Wij laten onze loodzware tent achter uit de Jeep rollen en slepen ‘m naast de auto in het zicht van de Duitsers. Even opscheppen. Pompen met de compressor en in een paar minuten staat hij. We slaan deze keer wat meer scheerlijnen vast. Heel Duitsland heeft zich dan rond ons kampje verzameld en ze brengen het gesprek op gang door uit te roepen; ‘Was ist das den fur ein tolle Zelt’. We gebruiken die uitroep nu nog als er iemand komt kijken. We verwijzen ze dus naar Karsten tenten in Zwaag. We slenterden nog wat langs de kust, maar eigenlijk is het daar geen weer voor. Windkracht 8 schatten we, en dat over een ijskoude oceaan. Vandaag maar eens vroeg in de slaapzakken.

4e overtocht Melbu Vesteralen – Fiskebol Lofoten (±30 min)

5e overtocht Moskenes – Bodo (±8 uur)

We vertrekken vanaf Stave naar Nordmela, dan verder naar weg 42 en daarna naar het Zuiden in de richting van de eilandengroep Lofoten. Onderweg slaag ik er in een foto te maken van het paartje Zeearenden, dat samen op een grote kei aan het water zit. Er liggen ook weer een paar van die opvallende hoge bruggen op de route. Onder eentje vaart net een cruiseschip door, waardoor we nu weten dat die bulten echt heel hoog zijn. Zo’n schip zal ook een meter of 30 a 40 boven water steken. Bij Melbu moeten we varen en verruilen we de Vesteralen eilandgroep voor de Lofoten eilanden.

Onderweg bezoeken we een kerkje en wat uitgebreider het ook alweer doodstille Lofoten Vikings-museum. Daar is een Vikinger leefgemeenschap gebouwd, een enorme woning/museum in de vorm van een omgekeerd vikingschip. Er is weer eens geen hond, ook niemand van de normaal aanwezige ambachtslieden, maar we betalen de volle mep entre. We zetten dus zelf maar wat in scène in de ruimte van de smid, bij de houtsnijder, bij de mandenmaker en niet te vergeten op de zitplaats van de Vikingen hoofdman.

Daarna rijden we door naar het bijna aan het eind van de Lofoten liggende Nusfjord, het Noorse Volendam. De Lofoten zijn prachtig om over te rijden. Slingerende wegen van het ene bijna eiland naar het andere. Steeds weer met spectaculaire uitzichten en bijzondere natuur, water,  rotsformaties en rustieke dorpjes. Stokvis lijkt het nationale voedsel te worden volgend jaar. Af en toe kun je de lucht van de drogende vis snijden. Ook in Nusfjord is alles dicht, op slot, gesloten, maar door een wandelingetje over de steigers te maken krijgen we toch een aardige indruk van dit vissersdorp. Het bijzondere is dat het bijna helemaal op palen in het fjord staat; de huizen met de achterzijde tegen de rotswand. Het hele plaatsje ligt ingesloten in een natuurlijk haven en goed beschut tegen de wind.

In Moskenes blijkt de camping niet alleen dicht, maar er zijn zelfs containers vol grond voor de ingang gezet om de zaak te blokkeren. De camping ligt er mooi, maar de containers krijgen wij zelfs niet weggesleept. En even een nachtje illegaal zit er niet in. We proberen via lokalen een camping te vinden, maar in deze streek is er verder niets. Bij het afvaartpunt van de boot naar Bodo staan ook nog een paar fietstoeristen.Ook zij weten geen andere oplossing dan de overtocht met de nachtboot. We besluiten daarom ook de boot van 19.00 uur naar Bodo te nemen om daarop te slapen. Vaartijd ongeveer 8 uur. We maken tijd om op de parkeerplaats naast de auto een pan Noorse gele-erwtensoep te koken, aangevuld met pasta als vermicelli. Dan hebben we maar vast gegeten.

Via weg 80 en daarna weg 17 naar het zuiden verlaten we Bodo en passeren over de hoge brug nog een keer Saltztraumen, de door getijdestromen veroorzaakte bruisende draaikolken. Er is nog steeds niets aan, maar mogelijk moet je er op het juiste moment zijn om de grootste stroming te ervaren. Er volgt na onze rustdag een leuk ritje langs rotsformaties, met veel bochten, langs het water, sneeuw en wind. ’t Is zoals gebruikelijk wel weer bewolkt en koud. Nog steeds via weg 17 rijden we richting Kilvik en passeren op weg daarheen achtereenvolgens de Glomfjord tunnel (2200 mtr), de Vykanvatnet tunnel (1900 mtr) en de Svartisen tunnel van 7600 (!) meter lengte. Na de tunnels ligt links, aan de overkant van Hollandsfjord, een enorme gletsjer. Bij een steigertje stoppen we om te genieten van het uitzicht en een broodje te eten.

Er staat een auto geparkeerd, met iemand er in die de kapitein blijkt te zijn van een heel klein bootje dat toeristen overzet naar de andere over. Daar is het een uurtje lopen naar de voet van de gletsjer. Hij moet de boot wel nog even ophalen. We wagen de tocht over de woelige fjord en spreken af dat de veerman ons vier uur later weer ophaalt. Hij haalt z’n bootje een eindje verderop op, en komt ons ophalen bij de steiger. De gletsjer is de Svartisen gletsjer. Een enorm ding dat we na een uurtje wandelen bereiken. De wandeltocht er heen leidt ons door een soort sprookjeslandschap, met doorkijkjes die aan kabouters en elfen doen denken. De natuur, ook weer geheel alleen beleefd, lijkt volledig ongerept. Het keurige wandelpad herinnert er echter aan dat hier op andere momenten veel meer mensen komen kijken. We zien nog een sneeuwhoen dat net z’n bruine zomerpak aan trekt. De vogel gaat er niet eens vandoor.  

Bij de gletsjer waarschuwen borden voor vallende brokken ijs en overstromingen door de overloop van een verborgen stuwmeer, en omdat we geen voorgangers hebben en alleen zijn wagen we ons er dus maar niet op. Hoewel er een flink gletsjermeer aan de voet van deze ijsmassa ligt, zien we bijna geen smeltwater stromen. Na terugkeer bij de auto is het nog een klein stukje naar Foroy en camping Foroy. We staan zowaar eens op een echt aangelegde camping, met separate veldjes, afgebakende plekken en een net grindpad in het midden. Er is nog een plek bezet door een grote Russische bestelbus met daarin drie dames van verdacht milieu. Ze bezetten de keuken volledig, dus maken wij het ons gezellig bij de tent.