Dag 15 Erdine Turkije – Kavala Griekenland (±344 km)

Samen met de eigenaresse van de camping wachten we rond 08.00 uur op de bakker. Hij is te laat. Ze heeft ‘m al gebeld, maar hij zei dat hij een lekke band had en onderweg was. Een uur later komt hij inderdaad aan. Zij had al gezegd dat ze zou checken of z’n handen wel vuil waren, maar stonden niet stil bij de gevolgen daarvan. We horen haar enorm tegen de man tekeer gaan, en later vertelt ze dat z’n handen schoon waren en hij wel een bak vol kersen naast zich had staan. Hij had ergens onderweg kersen geplukt en is daarom te laat voor haar gasten. Ons brood is er in elk geval en we rijden meteen weg.

Via achterstraatjes in Erdine vinden we de grens, waar ik weer op m’n knieën moet voor de ambtenarij. Het loket zit hier zelfs nog lager. Na de formaliteiten, eerst loket één en daarna één opschuiven voor loket twee, kunnen we door. Iedereen was weer allerbeleefst en zelfs heel aardig. Prima. We mogen hier alleen geen foto maken. In tegenstelling tot de vorige Turkse grens stikt het hier van de zwaar bewapende militairen. We rijden door een soort corridor die aan weerszijden met hoge hekken is afgezet, even door een ontsmettingbak, Griekenland in. Aan de Griekse kant staat de politie ook al klaar.

We worden meteen naar een in burger geklede douanebeambte verwezen. Vriendelijk lachend komt de jongeman op ons af, neemt de paspoorten aan, en zegt nog steeds breed lachend dat hij m’n beroep moet weten…, omdat ik anders op wapens moet worden onderzocht. OK! Journalist dan maar. We mogen door. Hij heeft wel spijt dat hij z’n gala-uniform niet aan heeft, want dan “hadden we halverwege de corridor een foto kunnen maken bij de echte grens.” Jammer, nu gaat het niet lukken.

Een paar honderd meter verderop kopen we bij een lokale kruidenier salami, water en verse Griekse koekjes. De man aan de kassa spreekt steeds Nederlands tegen ons. “Spinazie met worst, salami met pindakaas, godverdomme.” Meer komt er niet uit. Na een paar minuten is het niet eens meer leuk. We vertrekken voor een prachtige tocht door ongerepte natuur van het Rodopi gebergte, langs de Grieks-Bulgaarse grens. Regelmatig rijden we door militaire zones en staan er borden dat fotograferen verboden is. Er blijven echter meer dan voldoende momenten over. De rit brengt ons door diverse beekjes en rivieren, over onverharde paden, langs een Baileybrug uit de 2e wereldoorlog en over de hoogste top op 915 meter. Over ruim 100 km treffen we slechts vier tegenliggers. Dan rijden we verder door interessant, maar niet echt verbazingwekkend landschap naar Camping Batis Beach in Kavala. We zoeken bij een kruising een verkeersbord en vinden dat in de berm: overhoop geschoten. In diverse dorpjes passeren we kleine blauwe/witte kerkjes. Heel kleine gebouwtjes allemaal.

De camping ligt prachtig, maar maakt wel een troosteloze indruk. Er is al lang niet opgeruimd. Overal ligt blad, enorm veel pluizen van Populieren en er is veel kapot. De douches zijn prima, daar blijft het ook bij. Aan de receptie zit niemand dus we gaan maar staan. ‘s Avonds eten we aan de haven van Kavala een Griekse Pizza. Heerlijk met enorm veel beleg en met prachtig uitzicht op de oude stad.