Al om 5 uur zijn we voor de eerste keer wakker. Er gaat een schot af, waarop alle dieren in de omgeving geluid beginnen te maken. We denken dat er een dier is gedood voor de slacht, en dat daarop de ezel begon te balken, met als gevolg dat de hele veestapel dacht dat het ochtend was. Kippen, kuukelende hanen, loeiende koeien; alles liet zich horen. En dat na een nacht van constant blaffende honden, het was weer geweldig. Auto’s hebben we gelukkig niet gehoord.

Tegen half zeven valt er een beetje regen. Zo weinig dat de tent vijf minuten later niet eens nat is. Alleen de Belg naast ons wordt er een beetje zenuwachtig van. Hij stapt gelijk uit z’n ‘zwerfauto’, zijn camper, en begint tegen zijn buurman, ook een Schanulleke, te roepen dat hij naar het plaveisel wil verhuizen. Zo gezegd, zo gedaan. De ouwe gek start z’n camper al voor zevenen en verplaatst ‘m ongeveer 50 meter naar een plek met grind. Wij zitten vlak na 7 uur dus al aan de koffie. Nog een leuk gesprek met twee Wereldfietsers die van Athene naar de Noordkaap fietsen. Geinig hoe gemakkelijk ze voor zo’n supertocht hun tent kiezen aan de hand van een advies op internet. Gewoon eentje van onder de honderd euro bij Declaton. Perfect voor hun gebruik. Ze zetten ‘m neer met aluminium spelden waarvan ik altijd zeg, gelijk weggooien die krengen. Daar blijft geen tentje mee staan. Ook nog aan een Griekse fotograaf alle ins en outs van het bouwen van een aanhanger uitgelegd. Hij was geïnteresseerd om een aanhanger van ‘ons’ merk achter z’n 4×4 buscamper te hangen.

Rond half tien rijden we toch nog van de camping af. De wegen naar het westen worden al snel weer slechter. In Roemenië en Bulgarije viel ons al op dat in elk dorp een soort gilde van verkopers langs de weg zit. Allemaal met het zelfde. Brood of schoorsteenbrood, allemaal aardbeien, iedereen manden, overal groente en fruit of zo. Hier in Albanië zitten vlak na de grens de autowassers, maar die vind je haast overal langs de weg, én overal autosloperijen. Vlak voor Shkodër kunnen we daaraan een dorp visverkopers toevoegen. Langs de weg zitten ze met van stromend water voorziene aquaria waarin enorme karpers en/of forel levend worden bewaard. We laten ze toch liggen, hoe lekker ze er ook uit zien.

In Shkodër is het mega druk. Het is in z’n soort een moderne stad met hier en daar ook modern geklede mensen. Wel de gebruikelijke drukte door kleine winkels, enorme parkeerdruk en filerijden. En geen aanwijzing te vinden, maar gelukkig zitten we tegen de tijd dat we de navi inschakelen om de uitgang te vinden weer op een hoofdroute. Hij herkent de weg en brengt ons netjes de stad uit, en toevallig in de goede richting. Net buiten de stad stoppen we bij een keurig restaurant/cafe voor een kop koffie en ontbijt. Twee grote koffie, een salade van tomaat en komkommer, en twee soorten kaas met toast zijn snel verorberd. De twee obers zijn beiden in Engeland geweest om te werken en spreken vloeiend Engels met een zwaar Engels accent ook nog. We spreken af dat wij binnen tien jaar nog een keer langs komen en dat zij daar dan nog werken. Oh ja, kosten van het geheel, vier euro.

We zijn alweer vlak bij de grens. Ik maak nog een landschapfoto van de weg, op een hoogte van 79 meter. Echt, het is of je in de Alpen op 2.200 meter hoogte bent. Heel raar. Vlak na Bazie gaan we de grens over naar Drume in Montenegro. Bij de grens verloopt alles weer soepel. Na aanschaf van een milieusticker (€10) en een kijkje in de aanhanger – door de douane – kunnen we al snel verder naar Drume, net over de grens in Montenegro. We zetten koers naar Nationaal Park Skadorsko JEZERO. Eigenlijk is dat park niet meer dan een meer met ondiepe moerassige overs, met er omheen een klein stukje grond. Via zeer slechte weggetjes, en smal ook nog, verloopt de tocht ook voornamelijk rond het meer. Het is een zoetwater moeras met een enorme oppervlakte. Aan de randen is het moeras bedekt door velden vol waterlelies. We zien de witte knoppen boven water, maar door het donkere regenachtige weer zitten ze allemaal dicht. Wat een weelde zal dat zijn als de zon doorbreekt. Als we op een stil plekje de motor uit zetten horen we kikkers zo hard kwaken dat ze minstens een meter groot zouden moeten zijn. We passeren later nog wel een bord met info over die kikkers, maar kunnen daar niet stoppen. Weer een toeristische blunder (EU) om zo’n bord in een haarspeldbocht zonder vangrail te zetten. Er voor en er na in geen kilometers een parkeerplaats te vinden. En wandelbenen hebben we al sinds een week niet meer.

Opvallend is ook het blauwe water dat door beekjes stroomt. Ik fotografeer het in een miniatuurkloof. In de andere landen was het water vervuild of vol modderstromen van de wateroverlast en overstromingen en de daardoor veroorzaakte erosie. Nu valt ons ook op dat er geen rotzooi langs de wegen ligt. We kijken nog even naar de ruïne van Lesandro en ik maak een fotootje. Hé, ook geen rotzooi, of stroomkabels in de weg. 

Dan volgen we de E65 een heel eind, van Podgorica naar Petrovac, want er is geen alternatief. Dat levert ons prachtige vergezichten op.
We hebben geen flauw idee of er aan de kust ook campings zijn. Het hele land bestaat uit louter bergen en loopt ineens steil naar de kust af. Maar daar ontrolt zich een prachtige kustlijn met wonderschone baaitjes tegen steile hellingen en kliffen.

Hier en daar ligt een eilandje of steekt een rotspiek uit zee omhoog. Al na een paar kilometer is het raak en zien we in Sveti Stefan een bord Autocamp, zoals veel campings in deze streken worden genoemd.
We slaan bij Crvera Glavica af en dalen langs de helling af naar een wonderschone boomgaard vol oeroude olijfbomen. Het is daadwerkelijk een camping. Gerund door boeren die je qua lichaamsodeur van verre hoort aankomen. Poepen boven een gat in de grond, alleen koud water en buiten douchen onder een koude douche. Een prachtige plek met hier en daar zicht op zee. We zien tussen de bomen nog net een dorpje op een eiland in zee liggen.  

Die avond rijdt ook nog een dikke Magirus de camping op en haalt terloops heel wat forse takken van de oude bomen omlaag. Het ding heeft een enorme alkoofopbouw en blijkt van een Nieuwzeelander die ‘m in Schotland heeft gekocht. Hij maakt met z’n gezin een wereldreis. We hebben een erg leuk gesprek en wisselen websites uit. Ik leg ‘m nog uit dat hij echt niet op campings hoeft te komen. Ze doen dat omdat ze van een algeheel verbod op wildkamperen hebben gehoord voor heel Europa. OK, wildkamperen mag dan niet, maar slapen in de auto mag wel overal. Dus als je er geen uitstalling van maakt met luifels en terrastafels, dan is er meestal niets aan de hand.

We eten macaroni, drinken een neut en gaan naar bed.

Als we opstaan schijnt de zon. De camping is echt mini met volgens mij minder dan zes plaatsen. Maar heel professioneel gerund. Echt bijzonder, die voegen we toe aan de pagina over opvallende tent-campings. De camping ligt prachtig aan het water van de Buna, een rivier die hier een kilometer vandaan ontspringt uit een bron die ongeveer 43.000 liter per seconde aan water ophoest. Dat is veel voor een bron, als je je voorstelt dat we ook wel eens een flesje water vullen bij een bron. Hier gaat dat niet, maar het water is net zo zuiver. Onder een enorme klif begint die rivier gewoon. Al het water dat in de door ons doortrokken bergen valt perst hier onder het graniet vandaan. Ongelofelijk. Ineens is het er. Door moslims is er de heilige gebedsruimte Tekija, een gebouw met een eeuwenoude geschiedenis. We bekijken het gebouw, gekleed zoals het hoort, benen bedekt en hoofd bedekt, schoenen uit.  

Mostar, daar moet je heen. Prachtig toeristisch centrum, met leuke souvenirs en winkeltjes en heel veel terrassen. We hebben er een hele tafel vol plaatselijke lekkernijen laten aanrukken. Vol en vet gegeten waren we 26 euro kwijt. En toen werd onze vakantie een hel. We zagen een tapijt. Oh! WAT MOOI! Zijde, handgemaakt in Iran. En voor bijna niets…….. En daarvoor hebben ze ‘m ook nog naar Bosnië gehaald. Volgens de penningmeester hebben we echter geen geld meer, omdat we door onze binnenhuisarchitect zijn ‘uitgekleed’ en de schilder hopelijk nog komt. En de brug was ook mooi. Overigens zijn voor wie goed kijkt nog lang niet alle sporen van de oorlog uitgewist.

Op de terugweg een schep gekocht. 6 Euro. Als we op de camping komen staan er ook nog een caravan en een camper. Een enorme Beijerland Sprinter met afgezakt fietsenrek in onze voortuin. In de luxe hut hebben ze alleen geen keuken, want meneer moet buiten de aardappeltjes bakken. Het blijkt een heel aardig stel dat leuke buitenlandse ervaringen heeft gehad tijdens hulpverleningsbezoeken in Afrika. Hij heeft bovendien de nodige offroad-ervaring in Land Rovers. OK, LR is een minnetje. We schuiven aan voor een borrel, en het is zo gezellig dat de campingbaas nog een grote schaal kersen op tafel zet. Uit eigen tuin zingt hij in het Engels.

De dag is weer goed en eindigt goed. En droog! Morgen alleen nog even dat tapijtje halen. Of niet?  

Het was te verwachten. Met 35 euro voor een nachtje slapen, is deze camping 20 euro duurder dan alle andere die we tot nu toe bezochten. Daarvoor mochten we dan wel in zee zwemmen, maar ja, dat doen we nooit. Hoewel, Ans is ineens wel een waterrat, want in Griekenland sprong ze plotseling in zee. Voor het eerst in 15 jaar. Knappe jongen die mij in dat zout krijgt. 

Net buiten de camping staat een kerkje ter ere van Sinterklaas. We maken natuurlijk een foto. Het dingetje stond immers al 26 kilometer eerder aangegeven als bezienswaardigheid. De deur zit op slot, maar de toren is erg laag. Helaas. Er in klimmen, dat mag van Ans natuurlijk weer eens niet. Hele vakantie naar de… Op weg naar Slovenië doen we weer eens meerdere Nationale parken aan. We ontbijten in Nationaal Park Paklenica.
Dan rijden we door Nationaal Park Sjeverni Velebit en Nationaal Park Risnjak. We hebben nu al zo’n duizend kilometer kale rots met struiken achter de rug en hier zijn die landschappen dan ineens nogmaals veiliggesteld in nationale parken. Een goede zaak. Langs de kust, onder een helblauwe hemel, ligt ook een kilometers lang eiland waarop op afstand geen struik is te zien. Daar moeten we nog eens heen, maar we rijden nu geen tientallen kilometers terug. Er loopt wel een weggetje en helemaal aan het eind is ook nog een soort dorp. Ongetwijfeld vissers.

In Senj maken we een fotootje van het kasteel. Of dat nou oud is? Eerst weer slingeren langs de kust, dan zetten we binnendoor, door de bossen koers naar de grens met Slovenië. We rijden voor het eerst sinds langere tijd weer door bossen met echte bomen. Op weg naar grensplaats Brod Na Kupi. Via een prachtige route over binnenwegen bereiken we Slovenië. Bij Brod Na Kupi komen we binnen. En weer wil de douane dat we de aanhanger openmaken. Geen probleem. Motor uit, hangsloten er af, spanbanden van het deksel er af en hij is al open. En hij kan ook gelijk weer dicht. Nog nooit heeft één van de sukkels in één van de tassen of zo gekeken, en de bagage in de auto krijgt al helemaal geen aandacht.

Vlak na de grens kopen we een wegenvignet van 15 euro. Weer een trofee op de voorruit er bij. We zijn weer in een euroland; dat is toch wel makkelijk hoor. Tijdens de mooie rit door de bossen hebben we nooit meer aan de benzine gedacht. Ineens zie ik het oranje lichtje branden, een teken dat de brandstofpomp zo langzamerhand droog loopt. De auto kan overal tegen, behalve tegen een te laag brandstofniveau. Dat heeft ons al eerder een brandstofpomp gekost. We combineren een pauze met aftanken uit de jerrycans. Dat is de tweede keer dat dat nodig is deze vakantie. In Turkije, omdat een liter benzine daar 1,72 euro kostte, en nu dan. Gelukkig kunnen we ze later voor 1,07 euro per liter weer vullen.  Als we bos en platteland verlaten, Ans maakt nog even een actiefoto om te laten zien hoeveel stof we moesten happen (het wolkt via de open achterkant binnen), rijden we verder over een drukke provinciale weg in de richting van de hoofdstad Ljubljana en dan rechtdoor, midden door de hoofdstad. Wel weer even wennen, al die verkeerslichten en de stinkende puffende oude auto’s. 

Bij Kranj slaan we pas af, om vanaf daar weer een minuscuul weggetje binnendoor te volgen, recht naar natuurreservaat Triglavski Narodni Park. Eenmaal in het park wordt het nog krapper. Onze routeleider zorgt er vanaf de voorruit voor dat we de kleinste en kortste weggetjes naar boven volgen. Prachtig. Eindelijk weer tussen echte bergen en we stijgen en dalen sterk. Op een gegeven moment, bij 28% stijging, naar een top van 1.277 meter. De navi zou je met een caravan ernstig in de problemen kunnen brengen. Op een stukje van 300 meter kunnen we geen kant op als er ineens een tegenligger van de berg af duikt. Hij moet terug en gaat ook terug. Met een brede grijns zit ik achter het stuur. Wat een route! Mag dat ook eens onverhard? Nog even door een tunneltje van twee meter hoogte….. Van een asfaltweg kun je nauwelijks nog spreken.

Omstreeks half zeven zijn we bij camping Danica in Bohinjska Bistrica, waar het bomvol staat met Nederlandse caravans. Ligt er gewoon een brede toegangsweg naar toe, die zelfs op de ANWB-routekaart is aangegeven. Dat wij bijna achter uit de auto rolden, dat weet hier natuurlijk niemand. De weg was lang, we maken het ons gemakkelijk. Eten in het ‘snackbarrestaurant’ voor de camping. Een prima homp vlees voor mij en Chiwapcici voor Ans.