Vandaag wordt een heel simpel dagje. Het eindpunt is in zicht. Eerst zoals we gewend zijn de route voorbereiden bij een bakkie koffie. We reizen de bewoonde wereld weer in. Strakgladde wegen, soepel lopende en overzichtelijke bochten en hier en daar een toerist. Nederlanders voornamelijk. Via de brede route van de ANWB-routekaart (advertentie: gratis voor leden! ;-)) dalen we uit het natuurgebied richting Oostenrijk af. De Alpenweiden staan vol in bloei en hier en daar wordt een begin gemaakt met maaien.

Dan even zoeken vanwege een wegopbreking met totale afsluiting. We kunnen er via onverharde wegen in de Sloveense bossen gewoon niet komen en moeten uiteindelijk terug naar de omleiding over de snelweg. Voor het eerst sinds weken rijden we 30 kilometer snelweg omdat de route van de omleiding zo loopt. Bij een lokaal bakkertje kopen we later nog brood en een vleespastei die net uit de oven komt. Ik vraag nog of het meisje achter de toonbank Engels spreekt, waarop ze me corrigeert met; “Ofcourse!”.

Dan staan we gelukkig nog even voor een probleempje; het wordt toch nog leuk. Een helling van 18%, omhoog naar de grens, verboden voor aanhangers. Ik hoef niet lang na te denken. DOEN! We karren er in en al snel moet ik terug tot in z’n één. Het is trouwens maar een klein stukje. Rustig brommend tuffen we omhoog. Bij de grens staat natuurlijk niemand, EU, en meteen na de passage eten we de inmiddels wat afgekoelde vleesmassa op. Heerlijk.

We zijn in Podkoren. Net over de grens. Bij Podgoren is de weg aan Oostenrijkse kant opgebroken. We staan eerst een half uur voor een verkeerslicht dat het ene rijstrookje naar beneden vrij moet geven. Om ons heen een bos van  louter dennenbomen. Door het grind dalen we dan in de eerste versnelling op 4.500 toeren, knetterend en knallend uit de uitlaat, de stijle 18% helling af naar beneden. Niet een stukje, maar kilometers lang is het steil. Ik voel de aanhanger hier toch wel drukken, maar het gaat. Evengoed gaan de remmen een beetje ruiken. Gelukkig heeft het aanhangertje geen remmen die heet kunnen lopen. Dan gaat het weg 11 op in de richting van Hermagor om die route al snel weer te verlaten voor nog smallere weggetjes. Uiteindelijk komen we via een zijweg uit op de Plockenpass, een flink stuk van de grens en het hoogste punt van de pas. We rijden om door Nationaal Park Hohetauern in de richting van de Felbertauerntunnel.

Direct naast de tunnel drinken we koffie en eten een stuk verse Kirschtorte. Dan naar beneden. Heel Oostenrijk stinkt steeds meer naar stront. Overal zijn boeren aan het gieren, omdat er een bui wordt verwacht. Getverderrie, regen? We zetten koers naar Achenkirch aan de Aachensee waar we camping Achensee kiezen voor afronding van de reis en nog een paar dagen rust. Nu alleen nog door Duitsland en we zijn weer thuis. Het eind van de reis is in zicht.

OK, de rest is, zoals gebruikelijk als wij in Oostenrijk zijn, gevuld met bier, Obstler van eigen stook en lekker eten. We zullen de details besparen. Over een paar dagen rijden we door naar huis, dus dit is het laatste verslag van deze reis.