Archief voor categorie: IJsland 2007

Vandaag eerst maar weer eens een stukje off-road. We staan vroeg op, omdat het zeker een hele lange dag wordt, mogelijk zelfs met een nachtje wildkamperen. We willen via weg F35 zo ver mogelijk het binnenland in. Dat wordt nog een hele tour, maar met een beetje geluk kunnen we door het midden van IJsland naar het Zuiden. Eerst weg 1, ongeveer 100 km, dan slaan we linksaf weg 732 op die bij een kruising met een smalle stalen brug over een diepe kloof over gaat in weg F35. Nergens zien we afsluitingen, dus gaan we door, ondanks de via internet verkregen info over afgesloten wegen. Iets moet toch open zijn om naar het zuiden door te komen. We passeren een gebied met een waterkrachtcentrale. We krijgen het ding niet te zien, want hij ligt grotendeels 200 meter onder de grond en is alleen ’s zomers geopend
voor publiek. Er is geen hond en de hekken zitten dicht. We rijden door naar de bronnen van Hveravellir. Om daar te komen ploegen we hier en daar door sneeuw en ijs. Voor ons uit lopen de erorme bandensporen van een IJslandse terreinauto, maar dat is dan ook de enige die hier langs is gekomen. Na een kilometer of 50 door niemandsland, zonder een huis, auto, mens of dier te zien, staan we naast een schuilhutje. Het oranje gebouwtje is open, maar verder helemaal leeg. Goede gelegenheid om even uit de wind te pauzeren en wat te eten.

We volgen de F35 over ongeveer 85 kilometer. Onderweg passeren we een bord dat aangeeft dat we 4×4 gebied binnen rijden. Al snel merken we dat aan de bodem, die steeds zachter wordt. En de scherpe stenen zijn een ramp voor normale autobanden zonder versterkt profiel of versterkte wang. Dan staan we bij een paar prachtige bronnen. Helemaal alleen in alle rust genieten we van de geiser. Hier en daar staan borden die waarschuwen voor water van 100 graden.

We picknicken hier weer een uurtje en rijden dan verder naar het zuiden. Na enige kilometers moeten we over een ijsplaat en zakken er door. Door wat tegen de ijsmassa te botsen met de lierbumper komen we er weer uit ook. Diep was ’t niet, maar wel zo schrikken dat we vergeten foto’s te maken. De volgende kilometers trekken we drie steeds diepere sporen door de modder, zo zacht is de weg. Banden en zelfs de differentieels laten een spoor achter in de zwarte weg. We besluiten om te keren. Dat gaat ook al behoorlijk moeizaam. We zitten midden in een modderveld. Alles kapot rijden, dat is ook niet de bedoeling. 85 kilometer terug. Op de plaats waar we door het ijs zakten botsen we met de voorbumper weer een weg door het water van de inzinking in de grond. We hebben een lier, maar nergens is een boom. Dan maar zo en het lukt.

Als we terug zijn bij weg 1 slaan we linksaf en rijden snel door op zoek naar een camping. Pas bij Saeberg zien we ’s avonds laat een woning waar ze ook overnachtingen aanbieden. We hoeven niet wild. Ze willen ons binnen in een kamer hebben, maar we besluiten om toch de tent op te zetten. Nog net voor het donker wordt staat de boel. Binnen koken we een potje en gaan een uurtje later al slapen. Het was met ruim 400 km inderdaad een lange dag.

Vandaag de hele dag in de stad slenteren. En het is nog mooi weer ook. Reykjavik heeft één belangrijke winkelstraat waar we elk een peperdure winddichte muts aanschaffen, een winddichte jas van het IJslandse merk 66, naar de 66ste breedtegraat, voor mij.

Als we op een terras zitten passeert een enorme Icelander, een groots omgebouwde Nissan Patrol. Ik sprint er heen voor een fotomomentje en knip er achteraan als hij een verhoogde Mercedes Sprinter passeert. Net zo hoog; ongelooflijk! In de haven vinden we een viertal walvisjagers. Ze lijken niet al te snel te willen uitvaren. Dus ‘mee vissen’ zit er weer niet in. Of heet dat ‘zoogdieren’ als het om het harpoeneren van walvissen gaat.

Vandaag rijden we naar de geisers van Geysir IJsland. Geinig dat de geiser, zoals wij dat warmwaterding kennen, z’n naam ontleent aan dit gebied met warmwaterbronnen. De route loopt via weg 36 naar Pingvellir, dan weg 365, 37/35 en nog een stukje F35. Eerst rijden we over een vlakte met gravelwegen, natuurlijk vol wasbord waarop de Jeep het volgeladen veel beter doet, om uit te komen in Pingvellir bij het deel waar IJsland langzaam in tweeën wordt gespleten door de Noord Atlantische breuklijn.

Elke beschrijving van dit gebied schiet te kort. De scheuren in de grond zijn kloofdiep. We rijden langs een bezoekercentrum waar alles in het teken staat van het natuurgeweld dat IJsland langzaam in tweeën splijt. Soms ziet het er uit alsof je een uitvergrote scheur in een papiertje ziet. Metersdikke afgescheurde gekartelde rotswand. Je kunt er tussendoor lopen.
Ongekende natuur dus. Dan rijden we via een heel stoffige route verder. Aan alle kanten perst het stof zich in de Jeep naar binnen Adembenemend is het zicht over een vallei waar we in de verte een auto zien rijden in een net zo grote stofwolk. Als we een broodje staan te eten passeren een paar fietsers die zich afvragen of hun banden deze marteling wel volhouden. Lijkt ons niets om daar te fietsen. Ze ploeteren een paar honderd meter verderop lopend door een stukje losse stenen en diep stof.

Pas halverege de middag naderen we Geysir. We bekijken de camping. Dat is helemaal niets. Een veld met koud water. We bezoeken het bezoekerscentrum, eten er een hotdog omdat ze die verkopen en bekijken de souvenirwinkel. Het is er druk, bussen rijden af en aan. Dus rijden we eerst nog even verder naar de waterval van Gullfoss. Weer zo’n gigantische scheur in moederaarde. En prachtige basaltformaties waarover we langs het water naar beneden klauteren. Hier hadden we een paar dagen geleden tijdens onze tocht door het binnenland uit willen komen. In noordelijke richting is de boel na een paar kilometer met hekken afgesloten, dus onze beslissing om toen terug te gaan was zo slecht nog niet. We lopen nog wat rond de waterval en rijden dan toch maar terug naar de camping bij Geysir, waar we vlak bij de spuitende bron kunnen staan. Er is niemand, de bussen zijn weg en het bezoekercentrum aan de overkant is dicht. Er staat nog een IJslandtaxi, een Ford met 44” banden. Om die hier normale banden kwijt te kunnen wordt de vooras naar voren geplaatst. Een flinke verbouwing aan de wielkasten is ook nodig.  

We zetten de tent op de dampende warme bodem, vlak naast de geiserbron. Er is inderdaaad alleen een koude kraan en slechts één van de twee toiletten is in werking. We checken bij een hotel even verderop het zwembad, maar zien niemand en op de deur van het zwembad hangt een bordje dat het is gesloten. Als echt alle andere toeristen weg zijn zitten we de rest van de avond te genieten van het natuurgeweld bij de spuitende bron. Prachtig, zo vlak naast de tent. Op de foto’s zie je ons onderkomen op de achtergrond staan. We verwachten eigenlijk wel bezoek om het stageld te innen, maar er komt niemand. En hoewel ik vind dat paarden in rookworst horen….; voor paardrijders is het gebied hier over enorme delen ontsloten. Tijdens de rijtour nemen ze zelfs reservepaarden mee. Voor cowboys en –girls waarschijnlijk een super experience.

Vandaag lijkt wel een tripje uit de Dakar. Normaal begin ik een verslag niet met het einde, maar na zo’n 335 km offroad over de slechtste wegen van het eiland zitten we er helemaal doorheen. We zijn van vanmorgen vroeg tot ’s avonds laat onderweg geweest. Maar een mooie plek dat we nu hebben! Hier blijven we dus maar eens twee nachten staan.

Vanmorgen om 0800 uur hebben we de supermarkt nog een keer bezocht om een en ander in te slaan. Vandaag willen we de binnenlanden weer in. We volgende de Pjorsa-rivier naar een verlaten kaal gebied. Het is volgens de boeken de langste rivier van IJsland. Even een foto om het verkeersbord met alle wegen en de boerderijen te herinneren, want die passeer je maar eens in de paar dagen. Via weg 1 en weg 30  zitten we aardig in de richting. Op ons gemakje slingeren we over weg 32 naar het noorden. Steeds weer met vergezichten op de rivier, kloven, en vlaktes. Bij Reykir verlaten we weg 30  voor nog smaller werk. Via weg 32 en weg F26 willen we doorstoten naar Saudafell. Daarna zien we wel weer.
Bij Pjodveldisbaerinn bekijken we een gesplitste waterval, Hjalparfoss, en er vlakbij een nagebouwde ‘originele’ IJslandse boerderij. Voor de boerderij vragen ze entreegeld, maar leuk om eens te zien hoe het hier vroeger toeging onder een dak uit plaggen.

Gelukkig is de tank vol en zijn de jerrycans vol, want verkeersborden geven aan dat de volgende tankstop pas na 243 km kan plaatsvinden. Dat kan krap worden als we veel offroad gaan. Steeds komen we toch weer uit op netjes geasfalteerde wegen. Die blijken aangelegd te zijn om het gebied goed te kunnen bereiken met vrachtwagens. Overal zie je kanalen, soms liggen ze diep in het landschap verborgen, die water verzamelen en leiden naar de waterkrachtcentrales die ook alweer ergens in de bodem verstopt liggen. Het hele gebied is doorregen met afwateringskanalen en stroompjes. De zwarte omgeving met heuvels van vulkanische as is weer eens overweldigend. Als we na een tiental kilometers zwart gebied omkijken, dan zie je pas goed wat we doorkruisen.

We willen nog verder, maar na een tiental kilometer onverhard staat de Jeep toch weer voor een inrijverbod. Jammer. Maar we keren en rijden via een andere stoere route – 26,  268, 264 – terug nar het zuiden. Minstens zo mooi en we passeren de grootste IJslandse vulkaan Hekla op slechts enkele kilometers. De wind blaast de lucht schoon en de aarde droog. We krijgen een prachtig uitzicht op de Hekla voorgeschoteld, die met de top in de wolken afsteekt tegen een blauwe lucht. Dan steekt de wind extra op en moeten we achter een dijkje van een zandafgraving een flinke zandstorm afwachten. Daarin zien we geen hand voor ogen.

Als het stof een beetje gaat liggen rijden we een paar kilometer door om af te slaan naar een smal zacht offroadweggetje dat ons weer vlak langs het water van de Pjorsa stuurt, langs de Pjofafoss en de Trollkonuhlaup watervallen.

We zijn het behoorlijk zat. Er staat zoveel wind dat je nauwelijks uit kunt stappen. We komen via de 264 op weg 1 en rijden naar de camping in Skogar. We tanken bij een onbemande pomp. Dat gaat drie keer mis voor het lukt, en er wordt wel geld afgeschreven. Als we de camping oprijden blijkt er een modern warm toiletgebouw te zijn. Helaas ‘woont’ daar al een groep Duitse verstandelijk gehandicapten. Ze staan verkleumd bij elkaar in het toiletgebouw zodat wij er nauwelijks in kunnen. De plek is zo bijzonder dat we ons er maar overheen zetten.

We gaan zo ver mogelijk bij ze vandaan staan, op een prachtige plek voor deze inmiddels wereldbekende foto. Goed idee van die Duitsers om ’s winters met zo’n groep weg te gaan in ongeschikte tentjes en met te weinig kleding. Wie mankeert er eigenlijk wat? De leiding? Als we later een van die gasten in een bus vol toeristen zien stappen, begrijpen we dat best. De bus rijdt weg en de leiding natuurlijk in paniek. Wij hebben niets gezien…., ze vragen ons ook niets. Die dude zit tenminste een paar uurtjes warm en droog.

Als we de camping in Sogar verlaten rijden we pas een paar kilometer over het asfalt van weg 1 als we alweer linksaf een modderig onverhard paadje in sturen. Een bordje verwijst naar de vijf kilometer verderop gelegen gletsjer. Op het kleine parkeerterrein bij de gletsjer staat een auto van waaruit een gids zijn diensten verkoopt. Hij tovert net een berg stijgijzers tevoorschijn uit de kofferbak en vertrekt met een groep van een man of zes naar de gletsjer. En meerdere bordjes verwijzen naar de mogelijkheden die de gletsjer aan vertier biedt, zoals snowscootertochten of gidsen die je kunt bellen. We staan aan de voet van de Katlavulkaan onder de Myrdalsjokull gletsjer. De activiteit van de vulkaan smelt eens in de paar jaar zoveel ijs weg onder de gletsjer, dat er een enorme golf water onder vandaan komt die alles op z’n weg verwoest. Ook stroomt er dan zoveel lavagesteente mee, dat aan de kust een groot zwart strand is ontstaan dat zelfs al een eiland heeft opgeslokt. Daar willen we later nog naar toe want het enorme zwarte strand zou eldorado zijn voor off-road liefhebbers.

Op deze foto zie je links op het ijs een groepje wandelaars vertrekken. Wij lopen de gletsjer echter binnen. Er is een diepe grot gesmolten onderin het ijspakket. Door scheuren in het gletsjerijs perst zich grond omhoog en ontstaan op de gletsjer vreemde puntige bergen gruis, als meters hoge zwarte pylonen op het ijs. En op sommige plaatsen kun je nauwelijks zien dat het om ijs gaat, zoveel van dat gruis ligt er op. Het lijkt dan wel gewoon een rotsmassief. Het leuke van deze gletsjer is dat er geenmeer aan de voet ligt. Hoewel, wel een kleintje. Je kunt dus overal gewoon aar het ijs toe. Wel oppassen voor scheuren trouwens. We zien aan de gids en z’n groep hoe enorm de Solheimajokull, een uitloper van de gletsjer, is in omvang. 

We rijden terug naar weg 1 en slaan linksaf om even verderop rechtsaf te gaan naar Vic. We parkeren de Jeep bijna op het strand en lopen via het zwarte zand naar de kliffen om daar een flinke wandeling langs de rotsen te maken. Er nestelen veel vogels langs de rots, maar hoe ze heten?
Dan terug naar de 1 om een camping te bekijken, Pakgil, waar we op de vakantiebeurs in Utrecht op zijn gewezen. We rijden kilometers lang door het zoveelste buitenaardse landschap, dat zo uit een film lijkt te komen. Een bruin weggetje door een groen landschap, en bruine heuvels, bijzondere rotsformaties, en verlaten. Soms door water, soms er langs, dan weer over heuvels en door smalle dalen. Uiteindelijk loopt het dood in een groen dalletje, waar een tiental houten huisjes in aanbouw zijn. In een grot is de kantine van de camping ingericht. Er staat ook een kachel met er omheen wat tafels. De camping is natuurlijk gesloten en ziet er uit als een bouwput. We kijken wel even rond en dan rijden we dezelfde weg terug. Bijna ademloos genieten we van het bijzondere weggetje dat na elke bocht iets nieuws heeft te bieden. Dan zijn we terug bij de 1 en slaan alweer linksaf, om verder naar het oosten te rijden.

Bij Hjorleifshofdi rijden we het kilometers brede zwarte strand op. Je kunt aan de basaltformaties zien dat de zee hier vroeger tegen de rotsen beukte. Nu is het strand kilometers breed door zand – of zijn het steentjes – dat door de overstromingen aan het eilandstrand is toegevoegd. We rijden een uurtje over het strand, om kleine eilandjes heen, door spoelgaten, via stuifzand en met de Jeep even een donut maken om een basaltformatie die zomaar uit het strand omhoog steekt. Bulderen maar. Zonder 4×4 kom je er niet door, want we zakken er hier en daar zeker 15 cm in. Dan steken we via weg 1 de 50 km2 spoelzandvlakte van de Myrdalssandur over. Verkeerslichten waarschuwen voor een zandstorm of vloedgolf. Bij weg 204 slaan we rechtsaf om door het lavaveld Eldhraun te rijden, waarop een decimeters dikke laag mos groeit.
De weg slingert zich echt eindeloos door het groene matras. Na verloop van tijd zijn we het eigenlijk meer dan zat, maar het blijft bijzonder. Zeker 40 kilometer rijden we slingerend tussen de wagenhoge randen mos. En wij betalen met kerst een kapitaal voor een paar gram van dat spul. Als we het mos uit rijden staan we ook gelijk voor camping Tjaldsvaedid Kirkjubaer in Kirkjabaejarklaustur IJsland. We zetten de tent op en verblijven in een heerlijk warme keuken annex kantine, tot we naar bed gaan.